Cees Faes: Daddy Issues

[Column] Oprichter van Fightclub: Het klinkt misschien overdreven en slijmerig, maar Amerikanen gebruiken het vaak met een flinke knipoog

Deze week was Nederland weer even op z’n aller-Nederlandst. Tijdens de NAVO-top noemde Mark Rutte de voormalige president van de Verenigde Staten, Donald Trump, “Daddy”. En het hele land ontplofte. Van slijmbal tot kontenlikker, en van ongemakkelijke cringe tot onwaardig gedrag; de reacties waren niet mals. Want ja, zoiets doe je toch niet? Je noemt een man als Trump toch geen Daddy? Zeker niet als kersvers secretaris-generaal van de NAVO? In pak? In het openbaar? Voor het oog van de wereld?

Maar… was het eigenlijk wel zo gek?

We projecteren nogal wat op zo’n term. In Nederland heeft “Daddy” immers vrij specifieke connotaties – we denken al snel aan leren broeken, seksuele subculturen of semi-creepy TikTok-energie. Maar in de VS? Daar is “Daddy” al lang cultureel erfgoed. Sterker nog: het is er mainstream taalgebruik.

In de VS is iedereen iemands Daddy.

Joe Biden? Wordt al jaren semi-grappend “America’s Grandaddy” genoemd.
Jeff Bezos? Tech Daddy.
Ryan Gosling? Film Daddy.
Barack Obama? Daddy Goals.
En merken doen het ook: kijk naar Big Tech Daddy, Crypto Daddy, Marketing Daddy… de hele cultuur is doorspekt met semi-ironische, aanbiddende bijnamen.

Het klinkt in onze oren misschien overdreven en slijmerig, maar Amerikanen gebruiken het vaak met een flinke knipoog – het is een mix van bewondering, lol en publieke affectie. En dat uit zich niet alleen in woord, maar ook in gedrag. Stap een willekeurige koffiezaak in New York binnen en je wordt begroet alsof je net een jarenlange vriendschap hervat:

“Hi honey! Oh my GOD it’s so great to meet you! What can I get for you, darling? Have a blessed day!”

Voor ons Hollanders voelt dat als een performance, bijna verdacht. We denken meteen:

Wat wil je van me?

Maar draai het eens om. Stel je voor dat een Amerikaan Café Hoppe binnenloopt. Hij bestelt een biertje, en de barman – type Mokumse norse charmantheid – kijkt hem aan met een blik van:

Alsof ik niks beters te doen heb.

“Ja, een biertje dus? Staat toch op de kaart? Gaat wel effe duren, hè.”

Die Amerikaan is binnen vijf minuten psychologisch beschadigd. Hij belt huilend zijn eigen Daddy.

Het punt is: wij Nederlanders zijn verschrikkelijk slecht in ons verplaatsen in andere culturen. We zijn snel met oordelen, traag met begrip. Onze default stand is “nuchter en eerlijk” (lees: bot en passief-agressief), en als iemand zich daar niet aan houdt, denken we meteen dat het nep is. Of overdreven. Of, erger nog: Amerikaans.

Ondertussen had Rutte tijdens die NAVO-top één van de moeilijkste taken van het moment: eenheid smeden in een wereld vol verdeeldheid. En dat is ’m gelukt. Maar dat lijkt ineens minder belangrijk dan dat ene woordje: Daddy.

Dus voordat we hem collectief op de brandstapel hijsen, mogen we best even in de spiegel kijken. Misschien zegt het meer over ons dan over hem.

En eerlijk is eerlijk: als je bij je NAVO-debuut de boel weet te verenigen én met een knipoog afsluit?

Dan ben je geen slijmbal.

Dan bén je misschien gewoon wel… de Geopolitical Daddy.

Cees Faes is oprichter van Fightclub.

www.fightclub.nl

Volg Marketing Report op LinkedIn!