Een Swiffer Duster-spot vond ik hartverscheurend

[Know Your Onion] Red Onion legt Tony Dočekal het vuur aan de schenen

Red Onion is het bureau van nu! Inspelend op de behoefte aan flexibiliteit van klanten hebben wij een creatief collectief opgezet waar we samenwerken met een collectief van associated experts – de beste strategen, creatieven, designers, social media experts en regisseurs. Dus altijd de juiste match met onze klanten en projecten. Ons motto is dan ook: Know your onions. En wij kennen onze uien! We kennen hun krachten en weten precies wie we wanneer nodig hebben.

In deze serie geven we een taste of our excellence met 5 korte vragen. Deze keer: Tony Dočekal, een getalenteerde fotograaf (www.tonydocekal.com).

Wij werkten met Tony samen op de vrijwilligerswervingscampagnes voor het Rode Kruis.

1. Welke slogan uit je jeugd is voor altijd in je hoofd blijven hangen?

Er is één reclame die ik nooit meer ben vergeten: een Swiffer Duster-spot waarin een hoopje stof met een knapzak de straat op wordt gezet. Als kind vond ik dat hartverscheurend haha. Die empathie is gebleven, en helpt me juist in mijn werk als fotograaf.

2. Als je een reclame voor jezelf zou moeten maken, hoe zou die eruitzien?

Één mega billboard met een goede foto erop, midden in de woestijn zodat ik daar dan weer een echte Tony-foto van kan maken. Ik hou van verstild beeld dat je bij blijft. Maar ik hou ook erg van slimme taal.

3. Wat is je guilty pleasure als het gaat om reclame en waarom?

De Marlboro Man. Kan niet… maar toch een icoon. Een symbool van Amerikaanse cultuur, van stoere zelfredzaamheid en de mythe van het Westen. Nog steeds een fascinatie in mijn werk; ik heb er een heel boek aan gewijd.

4. Wat doe je om een creatief blok te doorbreken? (En nee, koffie telt niet als antwoord!)

Naar buiten. Wandelen, autorijden, of in bad. Even stil zijn. Dan komt er vanzelf weer ruimte.

5. Heb je ooit een concept gepitcht waarvan je wist dat het te gek voor woorden was, maar dat het toch werd gekozen? Wat was het?

Vorig jaar stuurde ik de dummy van mijn fotoboek naar mijn droom-uitgever, VOID in Athene. Zonder verwachtingen, maar de sprong in het diepe kwam goed terecht: afgelopen winter verscheen mijn eerste boek, The Color of Money and Trees, (over het Amerikaanse westen) op Paris Photo.

En ik heb zangeres Anouk een keer gevraagd om via een ingeslagen trailer-raampje naar binnen te klimmen voor haar persfoto’s omdat ik binnen mooi licht op een muurtje zag. Ze zei ja. En het werkte. The proof is in the pudding: wie niet waagt, wie niet wint.