Mike Hendrixen: Oasis, een masterclass in merk, branding en PR

[Column] AI kan muziek faken maar niet de magie. Niet het verhaal. Niet het kippenvel

Stel je voor: je bent een band die zestien jaar uit elkaar lag, na een soap van eindeloze scheldpartijen, rechtszaken en elkaar uitmaken voor rotte fish 'n chips. En dan besluit je het tóch weer te proberen. Niet in stilte, maar met ruim 40 gigantische shows waarvan 5 in de hometown Manchester. Wat er dan gebeurt is geen gewone reünie, het is marketing- en PR-magie op z’n allerbest!

Want Oasis is allang geen band meer. Het is een merk. Een cultureel exportproduct dat een complete stad kan claimen... een religie!

Manchester was even Oasis City

Ik liep er afgelopen dagen rond en geloofde mijn ogen niet. Waar je maar keek: Oasis-billboards, bussen vol stickers, grote murals, straatmuzikanten die Don’t Look Back in Anger speelden alsof ze gesponsord werden door Visit Manchester. Een stuk of drie Adidas pop-up stores met wachtrijen van meer dan een uur. Shut up and take my money! Adidas had voor de start van de shows nog maar één lullig M’tje hangen van het exclusieve tourshirt, de rest was al lang uitverkocht.

En dan had je nog de merken die het snapten: Adidas cashte hard met Originals en specials. Lidl verkocht inhakers zoals een Lidl by Lidl Parka. Aldi paste doodleuk op social en gevel hun naam aan naar Aldeh, een knipoog naar hoe Liam lately eruit slist.

En het mooiste... het publiek is het medium. De bucket hats, tamboerijnen, parka’s. Zonder dure above the line-campagne. Fans dragen het verhaal: letterlijk én figuurlijk.

PR zonder persbericht

Dat is waar elk bureau en elk merk van droomt. Een verhaal dat fans zelf willen vertellen, zonder dat er een gelikt 13 in dozijn global campaign deck achter zit. Oasis is dat verhaal. Omdat ze 100% zichzelf zijn: brutaal, onvoorspelbaar en vooral larger than life. De media smullen ervan. De fans smullen nog harder.

Of het nou waar is dat ze voor een half miljard pond weer samenkomen, of dat ze gewoon weer samen op een podium wilden staan om hun kids te laten zien dat elke familievete bij te leggen is, het doet er niet toe. Het is een verhaal dat te mooi is om niet te geloven.

Welke band kan dit nog?

Daar stonden we dan, pint in m’n hand, turend over dat veld vol zingende, zwetende fans en we hadden het er met elkaar over: welke band kan dit anno 2025 nog meer?!

Geen enkele inwisselbare rapper of TikTok popsterretje. The Stones misschien, al is Keith Richards waarschijnlijk al jaren dood, hij weet het alleen zelf nog niet. Arctic Monkeys komen dichtbij in Sheffield, waar de stad net zo door hen ademt als Manchester door Oasis. U2 in Dublin is bijna net zo heilig, compleet met murals, Bono taxitours en een eigen hoofdstuk in de stadsgids. Ook Sam Fender is hard op weg Newcastle tot zijn persoonlijke speelterrein te maken, met uitverkochte shows in St. James’ Park.

Maar nergens is het zó puur, rauw, zó gedragen door het volk, doorleefd en zó integraal onderdeel van een stad als Oasis in Manchester. Dat is geen stad die toevallig fan is van een band, dat is een stad die zichzelf ziet in die band en dat vol trots uitdraagt.

Merken kunnen hier iets van leren

Veel merken proberen dit te construeren met purpose slides (arghhh!) en identity pyramids uit een branding deck. Maar echte culturele relevantie krijg je pas als mensen je merk zélf gaan dragen, zingen en ademen. Oasis bewijst dat branding en PR niet uit een strategisch plan hoeven te komen. Soms moet je gewoon schijt hebben aan conventies en groot durven zijn. En ook je excuses durven aanbieden. Liam zei aan het einde van de show "sorry that I've been a prick!" (welk merk biedt er nou excuses aan?!) Dan doet je publiek de rest.

Oh ja... AI dan?

Grappig detail: Oasis was een van de eerste bands met een AI-album onder de naam Aisis. Compleet gegenereerd door een model dat Liam’s stem angstaanjagend goed wist te imiteren. Slim, eng en best grappig. Maar daar in Manchester wist ik weer zeker waarom AI dit nooit kan vervangen.

Geen enkele machine kan een stadion vol zwetende mensen, het gevoel van 80.000 kelen die tegelijk Champagne Supernova brullen, of de brok in je keel als je je vrienden aankijkt en denkt f#ck, hier zijn we gewoon bij. AI kan muziek faken maar niet de magie. Niet het verhaal. Niet het kippenvel.

Ik ben vooral dankbaar dat ik erbij was. Niet alleen als fan, maar ook als PR-nerd die weer even zag waar écht merk- en PR-succes vandaan komt: mensen, emotie en een verhaal dat groter is dan welk algoritme ooit kan verzinnen.

Mike Hendrixen is Oprichter en Marketing & PR Director van Vertigo 6

www.vertigo6.nl

 Volg Marketing Report op LinkedIn!

 Abonneer je op onze gratis dagelijkse nieuwsbrief

 Registreer jouw bureau gratis in de Marketing Report reclamebureau database The List

Lees ook:

Gepubliceerd door: Bas Vlugt