Antal van Pelt: Musk & Trump als merk: Chaos of Masterclass?

[Marketing Mores] Over de typische gebruiken en verschijnselen van ons vak en de branche

Welkom in de boardroom van de waanzin

De vete tussen Elon Musk en Donald Trump leest als een script voor een marketing-horrorkomedie: eerst de moeder aller bromances, nu rollend over straat via elkaars eigen mediaplatforms. Musk, die ooit Trump verdedigde als de enige kandidaat met gezond verstand, noemt hem nu een seniele sex offender met het AI-inzicht van een faxapparaat. Trump noemt Musk dan weer een bullshit artist met een slechte haarlijn (Looks who’s talking).

Het lijkt een persoonlijke ruzie, maar het is veel meer dan dat. Het is een masterclass in hoe merken zich kunnen transformeren in ontploffende circusacts. En vooral: een spiegel voor marketeers die denken dat branding draait om decibellen, ego en algoritmisch gehakketak.

Wat als merken zich als Musk & Trump gedroegen

Welkom in het universum TrumpMusk, waar consistente merkcommunicatie net zo zeldzaam is als zelfreflectie in een Andrew Tate-podcast. Kunnen we dus wat van leren. Want stel je even voor dat merken zich zouden gedragen als deze twee losgeslagen ego’s.

Albert Heijn, die in mei met Jumbo een gezamenlijke campagne lanceert voor gezonde voeding, en in juni een full-page advertentie plaatst waarin ze Jumbo de snackbar van de supermarktwereld noemen. Of KLM, die de NS publiekelijk prijst voor haar bijdrage aan duurzaamheid, om daarna op Schiphol schermen te plaatsen met: Treinen zijn voor wie tijd zat heeft. HEMA, die zegt iedereen lief te vinden, en een maand later de Bijenkorf uitmaakt voor het bastion van elitaire onderbroekenpretentie.

Lasergamen in een porseleinkast

Wat Trump en Musk zo fascinerend maakt, is dat zij zichzelf als merk gedragen, maar dan zonder enige waarneembare strategie. Hun communicatie is niet gebalanceerd of gebaseerd op kernwaarden, maar puur impuls. Elke uitspatting is een campagne. Elk rancuneus bericht is een persmoment. X en Truth Social zijn hun persoonlijke reclamezuilen geworden, waar geen brand- of PR-manager ooit bij in de buurt mag komen.

Het resultaat: constante frictie, zero consistentie, en een schijnbare authenticiteit die vooral ruikt naar botte zelfverheerlijking in plaats van visie. Het is de merkstrategie-equivalent van een lasergame in een porseleinkast. Merken die denken dat een polaroidfilter over greenwashing-authenticiteit alles oplost, zijn overigens geen haar beter. Net als CEO’s die ineens LinkedIn bestormen met zelfhulpquotes uit het schrift van Tony Robbins.

Moodswing in een maatpak

Musk en Trump laten zien wat er gebeurt als merken geen rem, geen filter en geen plan hebben. Ze zijn niet vooruitstrevend, ze zijn totaal willekeurig. En dat is dodelijk. Als alles een stunt is, is niets geloofwaardig. Althans, niet in ons landje. Authenticiteit is prima, maar als je elke maand van persoonlijkheid verandert, dan ben je geen merk, dan ben je een moodswing in een maatpak. In Nederland werkt dat simpelweg niet. We zijn calvinistisch wantrouwend, herkennen bullshit op 50 meter en straffen merk-schizofrenie harder af dan een pindakaasprijsverhoging van 70 cent.

Ego is geen strategie

Musk en Trump zijn geen merkbouwers, ze zijn brands gone rogue. Ontplofte persona’s, omringd door jaknikkers en crypto wappies. Ze managen hun merk zoals een labrador een drone bestuurt; met veel enthousiasme, nul controle en een zekere ramp als gevolg.

Maar wat ze ons wél leren, is hoe belangrijk het is om niet de waan van de dag te volgen, maar een lange termijnvisie te bewaken. Geen claims op dinsdag die je op vrijdag weer moet intrekken. Geen collaboraties met partijen waar je maandag nog ruzie mee had. En al helemaal geen tweets om drie uur ’s nachts over de haarlijn je concurrent.

Het is eigenlijk tragikomisch; Trump en Musk zijn merken die zichzelf managen, omringd door jaknikkers en nitwits. En dat is net zo verstandig als een kat je belastingaangifte laten doen. Ze zijn de antithese van branding: geen kernwaarden, geen visie, geen planning. Alleen ruis, rancune, botsende ego’s, algoritmisch vuurwerk en een continue auditieve migraine.

Popcorn en plaatsvervangende schaamte

Maar eerlijk is eerlijk: zolang Trump en Musk elkaar blijven beschieten met gifs, apps en puberale beledigingen, kijken we ademloos toe. Niet omdat het slim is, maar omdat het voelt als een auto-ongeluk in slow-motion met commentaar door South Park. Een opgefokte Elon met een glitchende X-knop is dan misschien geen branding-goeroe, maar wél binge-waardig drama voor marketeers met popcorn en plaatsvervangende schaamte.

www.persuade.nl

Volg Marketing Report op LinkedIn!