[Column] Erwin Fisser: Juichende jongetjes, spetterende muziek, flitsende montage

Het bezit van de zaak, is het eind van het vermaak. Een principe waar menige ouder van jonge kinderen na de decembermaand mee wordt geconfronteerd.

Op basis van aangegeven wensen maak je een selectie uit het brede aanbod speelgerei. Hierbij maak je gebruik van individuele indicatoren als prijs, duurzaamheid, geschiktheid. En natuurlijk: ‘Waar wordt de meest enthousiaste lobby voor gevoerd door de nazaat in kwestie?” Gelukkig hebben onze kinderen nooit geloofd in Sinterklaas of Kerstman en waren ze daarmee altijd al gevoelig voor het prijsargument. Geen spelcomputer pleidooien bijvoorbeeld, dat scheelt.

Iets waar de jongelui ook gevoelig voor zijn, helaas, is reclame. En nu durf ik te beweren dat ik een vrij mediawijze ouder ben, die vaardig is in het uitleggen van de werking van reclameboodschappen. Waarbij het feit dat hun oom één van de betere copywriters is die Nederland kent ook helpt. “Dat is geen echt filmpje, dat is iets wat je oom Ruud heeft bedacht.” Dat wil wel eens wat ongewenste beïnvloeding neutraliseren.

Ondanks al die bescherming zitten we toch met zaken als een nagenoeg ongebruikte tekenprojector, iets waarmee je met kunststof klittenbandballetjes kunt aanklooien en een stel vechtrobots. Daar hadden de jongens simpelweg meer van verwacht. Want in de YouTube-filmpjes zag het er allemaal wél leuk uit. Juichende jongetjes, spetterende muziek, flitsende montage. Dat krijg je er niet allemaal bij als je de doos thuis opent.

Sinds deze week word ik door mijn kinderen aangemoedigd om vooral bij de Lidl boodschappen te halen. Want daar kun je nu zegels sparen voor zeedieren. Geen echte, maar van pluche. Er is zelfs al een lijstje gemaakt met de gehele top tien uitgewerkt. Eerst de krab, dan de kwal enzovoorts. Nu moet je gigantische hoeveelheden boodschappen doen om 10 van die figuren bijeen te zegelen. En dagenlang bij de Lidl uitgang staan en bij onschuldige boodschappers “Mag ik uw Aquamini-zegels?” schooien, dan vinden we hier allemaal niet leuk.

Maar eigenlijk vermoed ik dat nul Aquamini’s sparen ook wel goed is. Bij de vorige zegelactie hebben we namelijk een prei, twee kersen en een citroen bij elkaar gespaard. En die liggen nu bij elkaar onder in de mand met knuffels. Hier heb ik de heren dan ook op gewezen. Maar de jongste wist haarfijn uit te leggen waar dat aan ligt. “We vonden ze wel leuk, maar als er geen reclames meer van zijn, dan worden ze gewoon minder leuk. En dan willen we er minder mee spelen.”

Tijdens mijn allereerste stage, bij een Tilburgs reclamebureau, interviewde ik de oprichter/eigenaar over het nut van het reclamevak. Smeer je mensen met reclame geen overbodige rommel aan vroeg ik hem. “Welnee,” antwoordde hij, “met reclame creëer je geen vraag, alleen merkvoorkeur. Oneerlijke reclame straft zichzelf doordat klanten teleurgesteld raken en niemand het product of de dienst nog af wil nemen.”

En zo lijkt het best een nobel vak, die reclame. Maar laten we wel opletten dat we lang nadat de campagne is afgelopen niet nog jarenlang Aquamini’s terugvinden in de plastic soep.

---

Erwin Fisser is campagneleider en Realiseerder bij communicatiebureau de Realiseerders.

@fisserman

Kijk hier voor meer columns van Erwin Fisser.