Jerome Kuijken: Bureaucultuur, wat wás je mooi

Is het omdat we sinds corona massaal thuiswerken en het liefst zo min mogelijk op kantoor zijn? Of doordat het reclamevak steeds minder een vak is voor kunstenaars en andere paradijsvogels? Of omdat Gen-Z’ers minder met alcohol hebben dan voorgaande generaties? Ik hoor vakgenoten steeds vaker klagen over een tanende bureaucultuur. Waarom lijkt het zo moeilijk om in deze tijd een hechte club te bouwen? Was dat vroeger anders?

Andere tijden

In 2008 werkte ik bij een onlinebureau. Met 100 man toen ik er begon en 50 toen ik er, na de eerste ontslagronde te hebben overleefd, zelf na anderhalf jaar uit werd gegooid. Iedereen werkte keihard want: kredietcrisis. Zeker startersbanen waren schaars. Het bureau was ontstaan uit meerdere fusies. En de neuzen stonden nog niet helemaal dezelfde kant op zal ik maar zeggen. Mijn titel was Account Executive en dat betekende dat ik qua hiërarchie net boven de dame stond die elke dag onze, overigens zeer uitgebreide, lunch verzorgde. Een prachtmens trouwens, van wie je nooit wist of ze het tegen jou had of in een boeiende interne dialoog was verwikkeld. Toen ik een keer als eerste de lunchruimte inliep en zei: “Ohh wat rustig. Ik ben de eerste!”, zei ze: “Dat denk jíj...”

Design en massages

Ondanks economisch uitdagende tijden ontbrak het ons aan niets. De inrichting was high-end. Ik kreeg mijn Herman Miller-bureaustoel door een osteopaat aangemeten. De stoel kostte meer dan ik per maand verdiende. Aan de receptie zaten altijd gezellige, knappe dames, en er stonden elke ochtend verse broodjes op de balie. Op dinsdagen kregen we een stoelmassage. Ik hoop niet dat de directie deze massages bedoelde als energizer. Want in plaats van een oppepper had iedereen de rest van de dag last van een jetlag.

Verlengde studententijd

Na te zijn uitgerust van onze massages dronken we een serieuze hoeveelheid blikjes Heineken en tafelvoetbalden we alsof het een olympische sport was. Het was een soort verlengde studententijd: we kwamen ’s morgens altijd stipt om 9 uur binnen maar soms zagen we eruit alsof we terugkwamen van een ontgroening. Met verhalen over gebroken neuzen, vingers tussen de deur en hele en halve affaires.

100% billable

Werd er ook nog gewerkt? Er werd 5 dagen per week netjes 8 uur per dag geschreven. We waren 100 procent billable omdat de optie uren algemeen gewoonweg niet bestond. In die fase van mijn carrière had ik daar meer dan 8 uur per dag voor nodig. Ik kende de schoonmakers en beveiligers op een gegeven moment allemaal bij naam. Naast de urenstaat hielden een duidelijke hiërarchie en allerlei competities waar je weekendjes New York mee kon winnen ons wel scherp om te presteren. Ik heb daar niet alleen veel geleerd over onlinecampagnes maar ook over interne politiek.

Het vuurtje weer opstoken

Het klinkt misschien gek, maar ik ben dit bureau onwijs dankbaar voor de kans die ze me gaven. Ik heb daar veel geleerd en vrienden voor het leven gemaakt. Of ik denk dat het bevorderlijk is voor de gezondheid om elke week naar de ratten te gaan? Mwoa. Dat niet. Maar een beetje meer escalatie is welkom in een reclamewereld vol consultants, spreadsheets die nu ook nog wordt overgenomen door middelmatige AI-content. Natuurlijk zijn we een dagje ouder, hebben we kinderen en andere verantwoordelijkheden. Maar een domibo voor mensen uit het vak die het vuurtje weer op willen stoken lijkt me op zijn minst haalbaar. Ook met een 0.0 of een Mojo Mate. Wordt vervolgd.