Cees Faes: Het wordt B. Maar dan met een beetje C. In de stijl van A

[Column] Hoe Nederlandse vergaderkunde creativiteit langzaam killt

We denken vaak dat het grootste verschil tussen Nederland en België zit in de lunch.
Wij een broodje kaas met een glas melk, zij iets warms dat daadwerkelijk naar eten smaakt, al dan niet met een wijntje.

Maar nee. Het echte verschil? Dat zit in beslissingen. Of beter gezegd: in hoe we ze nemen.

Sinds we bij Fightclub naast ons kantoor in Breda ook een stevig kantoor in Antwerpen hebben, werk ik weer vaker in België. En dat voelt – misschien verrassend – als thuiskomen. Ik werkte er eerder al zeven jaar. Lang genoeg om te merken dat er op cultureel niveau dingen anders lopen. Lang genoeg ook om dat te zijn gaan waarderen.

Eén van de inzichten die ik destijds tijdens mijn studie meekreeg (Hofstede, anyone?) en sindsdien dagelijks in de praktijk zie, is het verschil in machtsafstand (de mate waarin mensen in een land accepteren dat macht ongelijk verdeeld is.). In België is er, zeker in grotere organisaties, nog gewoon iemand die beslist. Iemand met een naam. En een handtekening. Er wordt geluisterd, afgewogen, misschien even overlegd met een raadgever, maar dan gebeurt het: "We gaan voor optie B."

In Nederland werkt het net even anders. Daar is besluitvorming eerder een volkssport dan een management handeling. Hoe groter de keuze, hoe langer de tafel. En hoe vager het onderwerp – merkstrategie, positionering, toekomstvisie – hoe fantasierijker de lijst mensen die mogen meepraten.

Naast de marketingverantwoordelijke schuiven dan vaak ook aan:

Herman van IT – want “die weet iets van AI en dat is ook communicatie”
Sylvia van Office Management – want “zij is intern echt een belangrijke stem”
En Juul, de junior social hire – want “zij ís TikTok, hè”

Als bureau weet je inmiddels: presenteer drie opties. A, B en C. Niet omdat je twijfelt. Maar omdat je snapt dat keuzevrijheid een soort geruststelling is geworden.

Maar dan gebeurt er iets typisch Nederlands.
Er wordt gekozen voor B – toch de voorkeur van de baas –
met het grapje uit C – “vond Sylvia zó leuk” –
in de stijl van A – “want Herman houdt van zwart-witbeelden” –
en met een extra slogan die Juul net op Pinterest zag.

En daar sta je dan. Met een concept waar iedereen een beetje zijn zin in heeft gekregen, maar niet iedereen noodzakelijkerwijs ook echt warm van wordt?

Misschien is dat wel waarom Belgische creativiteit internationaal zo floreert. Omdat kiezen daar nog een vak is. Geen groepsactiviteit.
En als je dat combineert met Nederlandse directheid, dan ontstaat er iets moois.
Iets dat werkt. En niet eindeloos hoeft te worden herwerkt.

Ik ben in elk geval blij dat ik weer vaak in België werk.
Ze lunchen er beter. Ze beslissen er beter.
En over kaas gesproken: in België hebben ze er soms gewoon iets meer van gegeten.

Cees Faes is oprichter van Fightclub.

www.fightclub.nl

Volg Marketing Report op LinkedIn!