Bas Vlugt: Wat is gewoon?

[Recensie] Paul Römer moddert maar wat aan met zijn memoires

Je kunt voor het recenseren van boeken allerlei kwadranten verzinnen. In het kwadrant met op de assen kwaliteit van vormgeving en kwaliteit van schrijven bevindt Wat is gewoon? zich in het kwadrant linksonder en binnen dat kwadrant dan weer helemaal in het hoekje linksonder, zeg maar score 0,0.

Ik zweer je: in bovenstaande zin zit meer literaire kwaliteit dan in het complete boek Wat is gewoon? bij elkaar.

Maar eerst even de vormgeving en redactionele verzorging.

9 keer een Emmy

De cover, zeg maar gerust de curieuze cover. Daarop 9 keer Paul Römer op 9 tv's met 9 keer een Emmy in zijn hand. Paul staat duidelijk iemand uit te lachen. Wie?

Dan de debiele titel: Wat is gewoon? Wie het weet, mag het zeggen maar het antwoord op de vraag vind je in ieder geval niet in dit boek.

Het meest opmerkelijke aan de cover is dat de naam van de auteur van het boek zeldzaam klein staat afgedrukt, helemaal onderaan de pagina, valt er bijna vanaf.

Het lijkt wel of hij zich een beetje voor het boek schaamt. Dat zou goed kunnen, in het voorwoord vraagt hij zich vrijwel meteen af of het boek wel interessant is voor buitenstaanders.

Dan het binnenwerk. Het boek is mokerdun – 128 pagina's voor 20 euro – dus waarom niet gekozen voor een wat overzichtelijker bladspiegel met grotere koppen en minder woorden, zodat je op 150 pagina’s komt en het nog wat lijkt?

Zoals je ongetwijfeld al dacht...

Een standje voor uitgever Richard Otto, die de aantekeningen van Paul Römer uitgaf zonder er een redacteur naar te laten kijken. Gewoon kaft erom en klaar: foei Richard!

Het boek wemelt van de taalfouten, verkeerd gespelde namen en grossiert in tenenkrommende tekst als:

Je zult begrijpen dat...

Zoals je ongetwijfeld al dacht...

Die stonden niet in het standje meewerken zal ik maar zeggen

En toen en toen en toen

Het boek is een autobiografie en dan ligt het voor de hand om chronologie aan te houden en dat doet Paul Römer met volharding. Toen ik ongeveer drie was, verhuisden we naar Amsterdam-Zuid.

Je zult ongetwijfeld denken dat ik Wat is gewoon? een stom boek vind, zal ik maar zeggen. Maar dat is dus niet zo.

Je leest het boekje op één regenachtige zondag uit. Of twee keer met de trein plus twee keer in bad.

Geen vergezichten

Paul Römer doet niet aan vergezichten, omschrijvingen, bespiegelingen, theorievorming. Zelfs niet aan dialogen.

Op de een of andere maffe manier geeft dit het boek een enorme vaart. Ondanks het geneuzel over de kleuterschool, is Paul op de achtste pagina al redacteur bij de TROS.

Daar bouwde hij een netwerk van freelancers in het buitenland die 500 gulden konden verdienen met het insturen van grappige televisiemomenten. En de producent Paul Römer was geboren.

Wacht, er staat toch een bespiegeling in het boek. Paul deelt mensen in de televisiewereld op in drie groepen: Creatieven, Organisators en Ondernemers. In geen van deze drie groepen behoort Paul tot de top maar in alle groepen is hij bovengemiddeld en dat is een kwaliteit op zich.

Ook interessant is hoe de carrière van Paul Römer van toeval aan elkaar hangt. Als je er al ambitie in wilt zien, is het dat Paul relatief snel verveeld raakt. Hij stopt dan met zijn werk en dan gaat de telefoon wel weer voor iets nieuws.

Peter de Mönnink

Wat is gewoon? brengt geen nieuws of nieuwe inzichten. Het boek omschrijft wat we al weten maar wat het toch interessant maakt, is dat het is geschreven vanuit het perspectief van Paul Römer. Net zoals je toch ook weer geboeid kijkt naar een nieuwe film over Winston Churchill, juist omdat je al zo bekend bent met de materie en blij bent met elk nieuw perspectief dat je wordt geboden.

In zijn boek is Römer mild voor iedereen die hij bij naam noemt. Een enkeling moet het zonder naam doen. Een van deze mensen is Peter de Mönnink. Hier wordt Paul bijna vilein.

"Ik rapporteerde aan een CEO, dat was een man die overgekomen was van Sanoma. Een bijzondere vent. Bij Endemol was ik al eens tegen een narcistische persoonlijkheid aangelopen. Nou, deze was erger... hij legde een onaangename druk op het geheel. Daarnaast vroeg John mij na drie maanden of ik ook in de Raad van Bestuur wilde gaan omdat daar relevante kennis van inhoudelijke radio- en tv-zaken ontbrak. Dat vond die CEO ook niet zo heel leuk en hij begon me tegen te werken.... De CEO stond onder grote druk die hij graag verlegde naar de lagen onder hem."

En dan ben je opeens op de laatste pagina. Geen grande finale, geen conclusie, geen inzicht. Gewoon Paul Römer, want het is natuurlijk hijzelf die gewoon is.

Nu ben ik 63, eigenlijk iets te jong voor de geraniums maar ik weet ook niet zo duidelijk wat ik nog wel zou willen. Ach misschien moet ik gewoon afwachten of die telefoon nog eens gaat. En zo niet, is dat ook geen probleem.

Geen zorgen Paul, het kan even duren maar jouw telefoon gaat wel weer. Always does.

---

Bas Vlugt is oprichter van Marketing Report

Volg Marketing Report op LinkedIn!